نویسندگان مقاله اولویت بندی شاخصهای موثر در پیاده سازی رویکرد توسعه مبتنی بر حمل ونقل همگانی TODبا بکارگیری تکنیک تحلیل سلسله مراتبی فازی

تایماز لاریمیان - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی و برنامه ریزی شهری و منطقهای
آرش صادقی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه تربیت مد
بهار عبدالله - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقهای، دانشکده هنر و معماری، دا

چکیده:

مسئله حمل و نقل همواره به عنوان یکی از عمدهترین معضلات شهری محسوب میشده است. رشدشتابان اقتصادی و جمعیتی شهرها، افزایش مالکیت خودروهای شخصی، محدودیت زیر ساختهای حمل ونقلشهری ، افزایش سفرهای درون شهری و توسعه نامتناسب فضاهای شهری، باعث افزایشمعضلات ترافیکی در شهرها میشود. امروزه جهت رهایی از این مشکلات و افزایش مطلوبیت و کیفیت زندگی در شهرها، توسعهفضاهای شهری برمبنای سیستم حمل و نقل عمومی شکل می گیرد. در واقع می توان گفت که توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی راهکار مناسبی برای حل مشکلات ترافیکی و تحقق حمل و نقل پایدار شهری به حسابمی آید. این نوع توسعه، مناطق شهری سالم ، پویا و سرزنده با تنوعی از کاربریها را ایجاد می کند و باعث بهبود کیفیت محیط و کاهشآلودگیهای زیست محیطی می شود.این پژوهش میکوشد تا شاخصهای موثر در اجرای رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی در ایران را ارزیابی و اولویت بندی نماید. بدین منظور با بکارگیری تکنیک تحلیل سلسله مراتبی فازی Fuzzy AHP) 4 معیار اصلی و 16 زیرمعیار مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفته و براساس میزان نقش و اهمیت، اولویت بندی میشوند. در پایان نیز راهکارها و پیشنهاداتی جهت پیاده سازی رویکردTOD ارائه می گردد. نتایج این پژوهشحاکی از آنست که شاخصهای حمل و نقل و ترافیک، کالبدی و کارکردی به ترتیب بیشترین میزان تاثیر را در پیادهسازی رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی داشته اند.

کلیدواژه‌ها:

توسعه مبتنی برحمل و نقل همگانی TOD) توسعه پایدار - تحلیل سلسله مراتبی فازی Fuzzy AHP)راهکارها و پیشنهادات

استناد به مقاله:

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:

در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود.
برای بار اول: (لاریمیان, تایماز؛ آرش صادقی و بهار عبدالله، ۱۳۹۱)
برای بار دوم به بعد: (لاریمیان؛ صادقی و عبدالله، ۱۳۹۱)