حجم فایل: ۶۳۵.۲۷ کلیوبایت (این مقاله دارای فول تکست است و می توانید فایل آن را دریافت نمایید)
مشخصات نویسندگان مقاله مقایسه پاسخ اتصالات فولادی متداول در ایران تحت بارگذاری انفجاری
علی جعفروند - استادیار گروه مهنذسی عمران سازه دانشگاه زنجان
عطااله دلجویی - دانشجوی کارشناسی ارشذ مهنذسی عمران سازه دانشگاه زنجان
علیرضا انصاری - دانشجوی کارشناسی ارشذ مهنذسی عمران سازه دانشگاه زنجان
چکیده مقاله:
امروزه با بالا گرفتن ناآرامی ها درکشورها و با توجه به گسترش حملات تروریستی و پیشرفت تکنولوژی انفجار مطالعات بیشتری برروی ساختمان ها و پاسخ سازه ها دربرابر انفجار مورد بررسی قرارگرفته است به همین منظور بسیاری از ساختمان های دولتی و بزرگ نیازمند طراحی جهت مقابله با بارهای انفجاری را دارند با این حال ضوابط معینی درمورد طراحی اتصالات فولادی تحت بارگذاری انفجاری ارایه نشده است درصورتیکه درسالهایا خیر بررسی های گسترده ای برروی عملکرد و رفتار اتصالات فولادی تحت بار انفجاری انجام شده است و مرجع مهمی که به آن بیشتر ارجاع داده می شود TM5-1300) Army Technical Manual می باشد این راهنما فقط نظر کلی درمورد ضرورت طراحی اتصالات فولادی مقابل انفجار را ارایه نموده و ضوابط راحی مشخص را برای چنین سیستمهایی بیان نکرده است هدف ازاین مطالعه بررسی رفتار سازه های فولادی تحت بارگذاری انفجاری بوده و بررسی اینکه آیا ضوابط ارایه شده درمبحث 21 مقررات ملی ساختمان پدافند غیرعامل کفایت لازم جهت حفظ انسجام کلی سازه تحت بارگذاری انفجاری را تامین می نماید یا نه ؟ و نیز اثر طراحی دست بالای اتصالات به جای طراحی دست بالای کل سازه ها نیز بررسی شده است.
کلیدواژه‌ها:
بار انفجاری - اتصالات فولاد - پدافند غیرعامل
نحوه استناد به مقاله:
در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
جعفروند, علی؛ عطااله دلجویی و علیرضا انصاری، ۱۳۹۱، مقایسه پاسخ اتصالات فولادی متداول در ایران تحت بارگذاری انفجاری، نهمین کنگره بین المللی مهندسی عمران، اصفهان، دانشگاه صنعتی اصفهان
در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود.
برای بار اول: (
جعفروند, علی؛ عطااله دلجویی و علیرضا انصاری، ۱۳۹۱)
برای بار دوم به بعد: (
جعفروند؛ دلجویی و انصاری، ۱۳۹۱)
