مقاله دستیابی به بتن فوق توانمند

چکیده مقاله:

بتن فوق توانمند (UHPC) با مقاومت فشاری بیش از 1500kg/cm2 و دیگر خصوصیات ویژه نظیر کارایی و دوام بالا، نوع نوینی ا زمصالح پایه سیمانی به شمار می رود. این مصالح در مقایسه با بتن معمولی دارای نسبت آب به سیمان پایین تر بوده و در ساخت آنها از فوق روان کننده و ترکیبات سیمانی مکمل مانند میکروسیلیس نیز استفاده می شود تاکنون تحقیقات زیادی به منظور بهبود مقاومت فشاری بتن به عنوان مهمترین خصوصیت آن صورت گرفته است. اما این تحقیقات با وجود استفاده از مصالح رایج برای تولید بتن فوق توانمند و دستیابی به مقاومتهای بسیار بالا عمدتا به دلیل روش ساخت صرفا آزمایشگاهی، جنبه عملی نداشته و برای تولید در حجم زیاد و در شرایط کارگاهی مناسب نیستند. علاوه بر این روش عمل آوری بکاررفته در این تحقیقات نیز استفاده از نتایج آنها را تا حد زیادی محدوده می کند. هدف از این تحقیق دستیابی به بتنی با مقاومت بسیار بالا و با کارایی مناسب با استفاده از مصالح موجود در کشور است که روش ساخت و عمل آوری آن تفاوت چندانی با بتن معمولی نداشته باشد. به این منظور چندین طرح بتن با مقاومت بالا اساس مطالعه قرار گرفته و سپس با ایجاد تغییراتی در طرح و اعمال روشهای مختلف اختلاط تعداد 140 مخلوط آزمایشی با استفاده از میکسر (Planar Mixer) ساخته و آزمایش مقاومت فشاری روی نمونه های 7 روزه صورت پذیرفت در مرحله بعد طرح اختلاط برتر که دارای بیشترین مقاومت فشاری و کارایی مناسب بوده برای تولید بتن در حجم زیادبا استفاده از بتونیر انتخاب و آزمایشات تکمیلی نظیر اسلامپ، مقاومت فشاری، مدول الاستیسیته، مدول گسیختگی و مقاومت کششی دو نیم شدن روی آن انجام شد. در نهایت این نتیجه حاصل شد که می توان با اصلاح نسبت اختلاط مصالح و روش اختلاط به یک بتن فوق توانمند با مقاومت فشاری بیش از kg/cm21600 و کارایی بسیار بالا مطابق با شرایط کارگاهی و عملی دست پیدا کرد.

کلیدواژه‌ها:

بتن مقاومت بالا، میکروسیلیس، فوق روان کننده، کارایی

نحوه استناد به مقاله:

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:

در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود.
برای بار اول: (نظرعلی, قدس و فرشید جندقی علایی، ۱۳۸۸)
برای بار دوم به بعد: (نظرعلی و جندقی علایی، ۱۳۸۸)